 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
З Ўрал сонца ўпала, як зарыва,
залатымі промнямі аб лёд.
Я сягоньня ня сьветлае марыва,
не крылун з бесканечных высот.
Толькі гоняцца думы міражныя
безупынна ў тумане дарог.
Замянілі мне волю стражаю,
а лапатай – маё пяро.
Не пахучымі ў парку алеямі,
не празь цьветам асыпаны сад,
я іду да цябе завеямі,
на хаду зашпіліўшы бушлат.
Скрозь марозную сінь бесканечную
пад канвоем к табе брыду,
усё ж ня з сэрцам цярпеньнем скалечаным,
а зь мяцеліцай радасных дум.
Не глядзі мне ў вочы ўстрывожана,
сьледу мукаў у іх не шукай.
У душы маёй усё пераможана
і бязьлітасны боль, і адчай.
Не сьпяшу да цябе за помаччу,
калі іскры ў вачох блішчаць.
Я іду беласьнежнаю поўначчу
табе сьмелую руку падаць;
каб стаяць побач парой зайнелаю,
нэгай словаў твае дні сагрэць.
З табой зьмерыўшы думы сьмелыя,
уперагонкі да зор ляцець.
Над Уралам зноў сонца, як зарыва,
звоне лязам праменьняў аб лёд...
Створым дні яшчэ, быццам марыва,
зоры шчасьця сарвем з высот.
1953
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
